Gisteren, op straat in Seoul, de hoofdstad van Zuid-Korea, realiseerde ik me: “zo moet dementie dus voelen”. Laat ik dat even uitleggen.
Mijn zoon Dave woont al jaren in Seoul. Twee maanden geleden is hij daar zelfs getrouwd. Met een Koreaanse. Mijn vrouw Carla, mijn zoon Jeroen en ik waren daar toen bij. Vorige week verraste Dave me met een uitnodiging om naar hem toe te komen, nu niet als vader die zijn zoon mag trouwen en als tourist, maar als buitenlander die (even) in Korea zijn werk doet. Naast het lopende werk kon ik mijn nieuwe lezing/presentatie “Dementiewijs™ – Wat Iedereen Moet Weten”* op het kantoor waar hij werkt afmaken. Een werk-trip dus. Dus twee dagen later was ik in Korea. Alleen. Werken!
Door die ‘werkmodus’ kwam ik in contact met een heel ander Korea dan wat ik eerder kort als tourist had meegemaakt. Het soms zeer onbeschofte gedrag in de metro was me bijvoorbeeld niet eerder opgevallen. En de voor ‘ons’ toch eigenaardige eetgewoontes vielen me nu, in de werklunches, extra op. Ook de typisch Koreaanse kantoor-politiek leerde ik al observerend beter kennen. En zo was er nog veel meer. Een totaal nieuwe en onbekende wereld opende zich voor me.
Maar gisteren ging ik niet mee naar het kantoor. Ik bleef alleen achter, in het
huis van mijn zoon. Ik voelde me daar alleen en besloot een stuk te gaan wandelen.
Buiten zag ik overal om me heen die vreemde Koreaanse taaltekens, in een
bombardement over iedereen heen gegoten. Alleen ik begreep er helemaal niets van.
En voor mij lijken ook al die Koreanen om me heen op elkaar. Ondertussen wist ik
‘de weg’ niet, dus ging ik maar op zoek naar ‘iets
bekends’.
Eerlijk gezegd voelde ik me inmiddels echt eenzaam worden, zo helemaal alleen en
verloren midden in Seoul. “Nou, daar sta ik dan. Ik snap helemaal niets van
mijn omgeving. En niets van de mensen om me heen, die allemaal op elkaar lijken.
Waar is in godsnaam iets waar ik houvast aan kan hebben? Iets wat ik zeker
weet?” Zo ongeveer. Er was voor mij op dat moment niemand en niets dat ik
kende, dat ik herkende. En dat gaf een haast overweldigend gevoel van verlies en
van heimwee, een diep verlangen naar mensen en dingen in de omgeving die ik wèl
kende, herkende…
En zo voelt dat dus. Dementie. Verloren, ontheemd, eenzaam. Alleen dan niet maar heel even, ergens op straat in een vreemd ver land. Nee, je voelt je dan altijd zo èn je voelt je altijd in een vreemd land en ver weg van alles en iedereen bekend, van thuis.
Behalve wanneer de mensen om je heen zich dat realiseren. Dat ze niet alleen met jou meevoelen (empathie) maar dat ze er ook wat aan willen doen (compassie). En zo de mensen met dementie van die vreselijke heimwee bevrijden. Want dementie hoeft niet altijd zo te voelen.
Dutch
Arabic
Chinese (Simplified)
English
French
German
Italian
Korean
Russian
Spanish
we kunnen niet genoeg stil staan bij ” hoe dementie voelt”
we kunnen niet genoeg stil staan bij ” hoe dementie voelt”
hallo
heb een man met die jong dementerend is hij reageerde zo voelen wij ons altijd
hoeven we niet naar ver land vinden hier nog niks
maar fijn dat er mensen zijn die er eens bij stilstaan
vriendelijke groet marij
hallo
heb een man met die jong dementerend is hij reageerde zo voelen wij ons altijd
hoeven we niet naar ver land vinden hier nog niks
maar fijn dat er mensen zijn die er eens bij stilstaan
vriendelijke groet marij
Februari dit jaar een week op Malta geweest en meteen na aankomst per auto naar appartement gereden en een snelle ‘insight’ gekregen van hoe het moet voelen dementie te hebben want op malta moet links worden gereden. Daarbij is de bewegwijzering om te huilen en rijdt men als gekken…. Kortom zweet in de handen, op m’n rug, verkrampt achter het stuur, geen radio aan want sowiso al te veel (onbegrijplijke) info en prikkels…. En niemand die rekening met me hield juist zich ergerde aan die ‘stomme toerist’.
Dus mensen: verplaats je in de mens met dementie, pas je tempo aan en kom die mens tegemoet in alles wat je doet.
Februari dit jaar een week op Malta geweest en meteen na aankomst per auto naar appartement gereden en een snelle ‘insight’ gekregen van hoe het moet voelen dementie te hebben want op malta moet links worden gereden. Daarbij is de bewegwijzering om te huilen en rijdt men als gekken…. Kortom zweet in de handen, op m’n rug, verkrampt achter het stuur, geen radio aan want sowiso al te veel (onbegrijplijke) info en prikkels…. En niemand die rekening met me hield juist zich ergerde aan die ‘stomme toerist’.
Dus mensen: verplaats je in de mens met dementie, pas je tempo aan en kom die mens tegemoet in alles wat je doet.