Crematie

Vroeger, en dan bedoel ik de tijd voordat het ego de individuele hartmens overnam, was een begrafenis of crematie heel wat anders dan wat het nu, blijkbaar, is geworden. In ‘het dorp’ was het een gelegenheid om er voor elkaar te zijn en om gezamenlijkheid en gemeenschap te ‘vieren’. Ja, het was natuurlijk ook een afscheid nemen van een heel bepaald iemand en respect tonen voor die persoon. Maar het was bovenal een aanleiding voor sociale levende mensen onder elkaar, met de familie als kern, om er daadwerkelijk voor elkaar te zijn. Een hartsgebeurtenis.

Anno 2014 is de miniwereld van het rationele en berekenende ego, en zijn/haar persoonlijke emotionele relatie met de dood in het algemeen, en met de overledene in het bijzonder, voor veel mensen een rekensom met wel of niet deelname aan een begrafenis of crematie als uitkomst. De behoeftes van het eigen ik én de diepe onverwerkte angsten van het ego staan centraal, en niet meer het hartelijke automatisme, het irrationele, het sociale menselijke. Zelfs ‘menselijk’ is nu de uitkomst van een hoofd-rekensom van afwegingen van vooral eigen belangen en strikt persoonlijke behoeftes geworden. Zo lijkt het mij toe althans. En dan doen we onszelf tekort want ‘wij zijn ons hart’ en niet slechts ons ego, ons hoofd.

Voor mij is het een groot gemis, het verdwijnen van dat automatische gemeenschapsdenken; van dat er zonder nadenken en vanzelfsprekend gewoon zijn voor elkaar, vanuit je hart. Heel soms zie je daar nog wel een schaduw van, zoals bij de ramp met vlucht MH17. Dan voelen heel veel mensen ineens die puur menselijke behoefte aan die gemeenschappelijkheid, aan het met elkaar delen van verdriet, zelfs al ken je niemand die is overleden…

Op dinsdag 26 augustus 2014 is de crematie van mijn moeder. Zowel voor haar nagedachtenis als voor mijn hele familie hoop ik op een ouderwets ‘dorps’ afscheid en op onderling hartelijke samenheid. Omdat dat helend werkt en iedereen sterker maakt, en omdat het gemis daaraan verdriet alleen maar dieper en groter maakt…
______________

Naschrift: een enkeling heeft van deze blogpost iets geheel anders gemaakt dan er staat en heeft die eigen invulling vervolgens extreem persoonlijk en negatief ervaren. Niet mijn bedoeling. Ik voel me er echter niet verantwoordelijk voor wanneer een enkeling, om welke persoonlijke reden dan ook, iets geheel anders in mijn tekst leest (legt) dan wat ik bedoel en dan wat er feitelijk staat. Ja, ik vindt dat vervelend maar het verandert niets aan wat er in deze blogpost staat en wat daar, gelukkig voor bijna iedereen heel duidelijk, mee wordt bedoeld. Ik verander dus niets aan deze post. Die enkeling zal dat moeten respecteren: dit is mijn blog (publiek dagboek op het web) en geen discussieplatform. Ieder staat uiteraard geheel vrij om het met mij oneens te zijn en om daar dan zelf een eigen post over te schrijven. Maar dan wel op zijn/haar eigen blog.